Po co to robią?

Wiadomą rzeczą jest, że gdy się przebywa na placu zabaw z dzieckiem w końcu zagaduje się do innej mamy. Bo ile można stać w milczeniu i bujać dziecko, gdy obok stoi druga mama i robi dokładnie to samo? A czasem to bujanie trwa nawet 30 minut. Uważam, że to całkiem fajne i bardzo naturalne. Ciekawe mamy można poznać, coś o dzieciach się dowiedzieć (czytaj porównać). Natomiast czasem będąc na spacerze zaczepiają nas ludzie i coś do nas mówią. Zastanawiam się wtedy po co to robią, bo ich wypowiedź albo nie ma sensu, albo zupełnie mnie nie interesuje.

 

I tak jakiś czas temu idąc do moich rodziców przechodziłyśmy koło przedszkola. I nagle mijający nas mężczyzna powiedział: Niech Pani nie prowadzi dziecka do tego przedszkola. Nic nie odpowiedziałam. Gdy nas już minął zza pleców usłyszałam kolejne zdanie: Nie, nie, żartowałem, niech Pani prowadza. 

Kilka dni temu znów wracałyśmy z placu zabaw do domu i z naprzeciwka szła starsza pani. Gdy już była dość blisko nas powiedziała (wyraźnie do mnie, bo się na mnie patrzyła): Strasznie chcę mi się siku, chyba pójdę w te krzaki. Co ja niby miałam jej odpowiedzieć? Czy ludzie czasem muszą po prostu coś komuś powiedzieć dla samego powiedzenia? A może na coś liczą, na jakąś błyskotliwą ripostę? Pojęcia nie mam. Ale to co nas wczoraj spotkało... 

Byłyśmy z Antosią w naszym osiedlowym Jordanku. Jak zwykle bawiła się, skakała, ze dwa razy się przewróciła przez co, nie wiem jak, ale ubrudziła sobie czoło. Zanim zdążyłam ją wytrzeć już biegła na huśtawkę, gdzie starszy pan bujał swoją wnuczkę. Nagle złapał Antosię za rękę, ona chciała się wyrwać, ale jej się nie udało. Przyłożył jej dłoń do czoła - myślałam, że chce ją wytrzeć, ale nie. Nagle zaczął kreślić krzyże i mówić coś w stylu: Błogosławię Cię w imię ... Sama do końca nie wiem co powiedział, ale jak skończył puścił Antosię, wziął wnuczkę na ręcę i odszedł. I tylko za plecami słyszałam: Powinna ją Pani każdego dnia błogosłowić, bo to cud boży. Normalnie wmurowało mnie. Kompletnie nie wiedziałam co zrobić i po co on to zrobił. Zanim zebrałam myśli (wrodzony refleks szachisty), jego już nie było. Po południu ani dziś również się z wnuczką nie pojawił. Z tego wszystkiego trochę martwi mnie moja reakcja. Powinnam złapać Antosię, walnąć faceta wielką torbą, która zawsze mi towarzyszy i stamtąd odejść. Ja jednak nic takiego nie zrobiłam...